Transparantie is de sleutel voor de verdeling van de welvaart
Deel VII
Oliver Bullough
Amsterdam, 7 maart 2022 –Neem Andrey Borodin, de eigenaar van dat huis van 140 miljoen pond in Henley-on-Thames. Hij arriveerde in 2011 in Groot-Brittannië, achtervolgd door Russische beschuldigingen van oplichting van zijn eigen bank. Borodin hield vol dat de aanklachten politiek gemotiveerd waren en kreeg hier asiel. Als openbare aanklagers in het VK een aanklacht hadden ingediend, hadden zijn advocaten elk bewijs uit Rusland buiten beschouwing kunnen laten als wraak van politieke rivalen, en Hicks gaf toe dat dit in wezen de zaak van de aanklager zou verdoemen. “Dat is moeilijk te bestrijden”, zei hij.
Er is ook een derde moeilijkheid die Hicks niet heeft aangepakt, die net zo ernstig is. Als een rijke, meedogenloze Rus wordt onderzocht, kan hij elke kans op vervolging stoppen door de getuigen te doden. Dit is misschien wat er is gebeurd met Alexander Litvinenko, die in 2006 werd vermoord met radioactief polonium-210 en die samenwerkte met de Spaanse en Britse autoriteiten om Russische geldstromen aan het licht te brengen. Het kan ook de dood verklaren van Alexander Perepilichny, een 44-jarige bankier die het team van Browder hielp de bestemming te begrijpen van de 230 miljoen dollar die uit het Russische budget was gestolen, en die stierf tijdens het joggen in Surrey in 2012. hij had een hartaanval gehad, maar het lijkt erop dat hij vergiftigd is met een zeldzaam plantenextract.
Onderzoek is essentiel: Oliver Bullough
Kortom, om een succesvolle vervolging van het witwassen van geld tegen een rijke Rus aan te spannen, moeten officieren medewerking krijgen van Moskou, wat bijna onmogelijk is; een Britse rechtbank ervan te overtuigen dat elke samenwerking die er wel uit voortvloeit niet politiek gemotiveerd is, wat buitengewoon moeilijk is; en dan om hun getuigen in leven te houden, wat nogal moeilijk is gebleken. Gezien de omstandigheden is het niet verwonderlijk dat de NCA besloot om een vervolging in de Magnitsky-zaak aan te spannen, niet het beste gebruik van haar middelen.
Geen woorden, maar daden
Het verbazingwekkende is dat we deze situatie zo lang hebben getolereerd. Groot-Brittannië heeft Russisch geld consequent verwelkomd en heeft consequent de waarschuwingen genegeerd van degenen die zich zorgen maken over wat het koopt. In maart 2000, toen Poetin nog maar net waarnemend president was en zes maanden lang Tsjetsjenië had verpulverd, haastte Tony Blair zich naar Sint-Petersburg om als eerste westerse leider een ontmoeting met de nieuwe man te krijgen en aan te dringen op meer investeringen in elkaars landen.
Blair kon tenminste beweren niet te hebben geweten wat voor soort man Poetin was, maar David Cameron had zo’n excuus niet. In september 2011 ging Cameron naar Moskou om zaken te doen voor de City of London, hoewel de meeste feiten die momenteel betrekking hebben op parlementsleden over Rusland al bekend waren. Litvinenko was vijf jaar eerder vermoord en Rusland had een van de verdachten van de Met in de zaak een zetel in het parlement gegeven. Magnitsky was twee jaar eerder in de gevangenis gestorven en zijn kwelgeesten liepen vrij rond. Maar Cameron ging toch naar Moskou.
“Het hele punt van handel is dat we een grotere taart bakken en dat iedereen ervan kan profiteren en dit geldt misschien in het bijzonder voor Rusland en Groot-Brittannië. Rusland is rijk aan hulpbronnen en heeft weinig diensten, terwijl Groot-Brittannië het tegenovergestelde is”, vertelde Cameron aan studenten van de Staatsuniversiteit van Moskou, tijdens een reis waarbij ook ontmoetingen met Poetin en zijn toenmalige tijdelijke president Dmitry Medvedev betrokken waren.
In zijn toespraak pochte Cameron dat Russische bedrijven goed waren voor een kwart van het aandelenaanbod op de London Stock Exchange. “Overheden moeten onthouden dat bedrijven niet in ons land hoeven te investeren – dat doen ze zelf. En we moeten ze helpen die keuze te maken’, zei Cameron.
Het betekent het minimaliseren van de regeldruk, zodat het bedrijfsleven en ondernemerschap kunnen floreren.”
Met een premier die regelgeving over de herkomst van geld als een last beschouwde, is het niet verwonderlijk dat er niet veel van zijn gemaakt. Deze benadering begon natuurlijk niet met Cameron, of zelfs niet met Blair. In feite gaat het terug tot het midden van de 20e eeuw. Na de Tweede Wereldoorlog was Groot-Brittannië zo goed als bankroet, de City of London was slaperig en de economische macht rustte op Wall Street. City bankiers wilden weer zaken doen, maar waren gefrustreerd door de zwakte van het pond en zijn ongeschiktheid als middel om de wereldhandel te financieren.
