a@eyesonsuriname.com

Overvloedige kansen voor Surinaamse ondernemers en bedrijfsleven

News

Overvloedige kansen voor Surinaamse ondernemers en bedrijfsleven

Paramaribo Port

Kansen voor Paramaribo 

( Hallo meneer Ramdin, president Santhoki luistert u ??Hallo… bent u daar ??) 

Deel III

eyesonsuriname H.W. French en Anton JieSamFoek 

Amsterdam, 7 november 2022–Het is niet meteen duidelijk waar de inkomen dat nodig is om dit soort commerciële strip te onderhouden vandaan komt. Sommige komen zeker voort uit werk in de nabijgelegen offshore olie-industrie, sommige uit een recentelijk uitgebreide regionale haven, sommige uit een combinatie van ouderwetse cacaoteelt en nieuwe banen in de technologie. En dit wijst op de realiteit van wat deze megaregio zo onderscheidend maakt van eerdere. 

Al eeuwenlang, in feite sinds minstens de 18e eeuw, wordt Afrika in het westen algemeen beschouwd alsof het buiten de stroom van de geschiedenis bestond – nauwelijks een deelnemer aan het mondiale heden, en nog minder relevant voor de toekomst. Dit is nooit waar geweest, maar wie zich aan dergelijke misvattingen vastklampt, zou er goed aan doen deze kuststrook te bezoeken. In Lagos, Accra, Abidjan, of zelfs in veel kleinere plaatsen zoals Takoradi, verdringen geglobaliseerde enclaves met sterke banden met de rijke wereld zich ondertussen met uitgestrekte rafelige stedelijkheid, half hopelijk strevend, half gestold in armoede. Op een andere ochtend reden we van het hart van de hoofdstad van Ghana, Accra, naar de stad Kasoa, op minder dan 20 mijl afstand. Kasoa wordt soms aangeprezen als een van de snelst groeiende agglomeraties op het continent. 

Lagos Port Night

Toen mijn vriend in de jaren 70 zijn eerste reizen langs deze kust maakte, was het niet meer dan een slordige verzameling kraampjes van landelijke handelaars langs de weg. In 1984 had Kasoa 3.000 mensen. Amper tien jaar geleden was de bevolking nog maar 70.000. Nu wonen er ongeveer evenveel mensen in Amsterdam. Het uitzicht vanaf een viaduct boven Kasoa op de snelweg langs de kust herinnert eraan dat steden in heel Afrika de neiging hebben om naar buiten toe te groeien in plaats van naar boven. Er is hier weinig hoogbouw en weinig hoge gebouwen van welke aard dan ook. Van bovenaf heeft Kasoa een ruw uitgehouwen, onafgewerkte look. De pasgeboren stad slingert zich naar buiten vanaf het knooppunt van de snelweg in alle richtingen, de wegen zijn vastgelopen met het verkeer. Voor veel experts is dit een problematisch kenmerk van een groot deel van de verstedelijking in West-Afrika: het is bijna volledig ongepland. Dat wordt ook wel biologisch genoemd. De straten van Kasoa staan bol van de wirwar van houten kraampjes en onophoudelijke handel van allerlei aard. In de stoffige zijwegen voorbij de snelweg waren overal jonge mensen: sjouwen met koud water, rennen achter auto’s aan om beltegoed voor mobiele telefoons en goedkoop plastic speelgoed te verkopen, schreeuwen de prijzen van zoet, gezwollen brood of weegbreechips van onder parasols op straat hoeken. 

Tegen 2050 zal ongeveer 40% van alle mensen in de wereld Afrikaans zijn. Aan het einde van de eeuw zal dat 50% zijn. 

Zo nodigt en stimuleert deze groei uit, heer Ramdin, tot creatieve initiatieven om te investeren. De meeste mensen die op straat zijn in plaatsen als Kasoa, zijn nog maar pas aangekomen van het platteland en wonen in gammele huizen van cementblokken. 

Julius Ackatiah, een 55-jarige, vestigde zich hier onlangs na vele jaren in Italië, waar hij de Afrikaanse droom van emigratie al had verwezenlijkt, het legaal verkrijgen van een nieuwe nationaliteit in een rijk Europees land. W. French ontmoette hem toen hij naar buiten vanuit de no-nonsense winkelpui in de zijstraat keek waar hij tweedehands huishoudelijke artikelen verkoopt die hij vanuit Italië heeft verscheept. Waarom had hij voor Kasoa gekozen, werd hem gevraagd? 

Accra is onlangs te druk en te duur geworden, zei Ackatiah, maar Kasoa zat in de lift. “Er zijn hier veel mensen en ze proberen nieuwe huizen voor zichzelf op te zetten en een nieuw leven op te bouwen in deze stad. Dat levert goede zaken op.” Terwijl Ackatiah op de trappen van zijn winkel sprak, werd hij opgeslokt door zijn gebruikte goederenvoorraad in de handel: goedkope plastic stoelen, woonkamerbanken en -tafels, computerschermen en huishoudelijke apparaten, klein en groot, van koelkasten en magnetrons tot wasijzers.

Een van de grootste uitdagingen voor de opkomende megaregio’s van Afrika blijven de zwakke transportnetwerken. In 2018 kwamen meer dan 40 landen overeen om de Afrikaanse Continentale Vrijhandelszone te creëren, een regeling die volgens economen het Afrikaanse BBP tegen 2035 met 450 miljard dollar zou kunnen verhogen, vooral dankzij de toegenomen intra-Afrikaanse handel. Sindsdien zijn nog eens 10 landen toegetreden, waaronder Nigeria, wat zorgt voor een echt continentaal akkoord.

“In de kern, buiten de Wereldhandelsorganisatie, is het de grootste vrijhandelsregio ter wereld”, zegt Astrid Haas, een Oegandese onafhankelijke econoom in Kampala. “Het is bedoeld om de voordelen op continentale schaal te ontsluiten voor Afrikaanse landen om met elkaar handel te kunnen drijven; om zowel tarifaire als niet-tarifaire belemmeringen uit de weg te ruimen.” Maar om het volledige potentieel ervan te realiseren, is veel intensievere samenwerking tussen buren nodig en vooral bij het verbeteren van de fysieke infrastructuur. Algiers en Caïro blijven de enige Afrikaanse steden met ondergrondse forensenlijnen. In de afgelopen jaren hebben geïnspireerde burgerontwerpers zorgvuldig mogelijke oplossingen geschetst In de afgelopen jaren hebben geïnspireerde burgerontwerpers zorgvuldig potentiële metronetwerken geschetst voor steden als Kigali en Port Harcourt, maar dit blijven voorlopig hoopvolle ideeën. Abidjan en Lagos bouwen lichte stedelijke spoorsystemen aan de oppervlakte, maar beide zijn kleinschalig en lopen achter op schema. Ondertussen blijft het gebrek aan fatsoenlijke wegen deze regio tegenhouden. Afgezien van de vierbaans snelweg tussen Accra en Kasoa, bestaat bijna de hele 600 mijl lange kuststrook uit een onverdeelde tweebaansweg die langzaam door kleine steden en dorpen loopt. Chauffeurs moeten soms gedurfde voetgangers en dolende dieren ontwijken. Dan zijn er de roofzuchtige politie en soldaten die chauffeurs stoppen om geld af te persen onder het mom van verkeersveiligheidscontroles of de strijd tegen misdaad. 

Afgelopen zomer werden we aan de rand van Takoradi uitgezwaaid door een deftige,  politieagent die, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, vroeg: “Wat heb je voor me meegebracht?” West-Afrikaanse reizigers worden dagelijks met dit soort overvallen geconfronteerd, lachend of niet.

 Einde van deel III eyesonsuriname/ H. French en Anton JieSamFoek

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *