Overvloedige kansen voor Surinaamse bedrijfsleven en ondernemers

Kansen voor Paramaribo 

( Hallo meneer Ramdin, president Santhoki luistert u ??

Hallo… bent u daar ??) 

eyeonsuriname H.W. French en Anton JieSamFoek

Amsterdam, 8 november 2022– De routes zijn te volgen op een Michelin-kaart. Het duurde niet lang voordat we ontdekten dat veel van de rood gemarkeerde routes op de kaart – vermoedelijk nationale of internationale snelwegen – niet veel meer waren dan tweebaans asfaltwegen, waarvan sommige lang geleden door zwaar vrachtverkeer in de vergetelheid waren geraakt , of uitgehold door jaren van seizoensgebonden regens.
De secundaire of tertiaire wegen, zwakker getekend in geel en wit, duidden op veel grotere uitdagingen: schokkende onverharde paden die meer op paden dan snelwegen leken. Deze zouden ons lichaam pijnlijk en aangekoekt met stof achterlaten. Lange tijd was het West-Afrikaanse platteland zo leeg dat we onze eigen brandstof in jerrycans moesten dragen.

Een ongelukkig samenloop van oorzaken en toevaligheden van de keizerlijke geschiedenis van deze regio is dat, terwijl de Britten en Fransen wegen en spoorwegen aanlegden om landbouwgrondstoffen en mineralen van het achterland van hun koloniën naar moderne havens te vervoeren – waar ze met grote winst naar huis konden worden verscheept – in hun intense imperialistische rivaliteit, deden ze weinig om hun respectieve bezittingen te verbinden.

 Maar in 1992, toen we nog een lange rit langs deze kust maakten, was er aan weerszijden van de grens tussen Ivoorkust en Ghana een snelweg aangelegd die een kustlagune omzeilde, en de oude pittoreske maar chique grensovergangsveerboot degradeerde naar schilderachtige geheugen. Destijds hadden maar weinigen zich de volledige omvang van de veranderingen voor dit deel van de kust kunnen voorstellen – hoewel, achteraf gezien, sommige tekenen al duidelijk waren.
 
Nog in 1980 leek Lagos nog steeds een reeks bescheiden steden die nauwelijks aan elkaar waren genaaid door zijn snelwegen en bruggen. Tegen het begin van de jaren 90 was het echter in omvang geëxplodeerd en stikte het al in zichzelf. Het was berucht geworden vanwege enkele van ’s werelds ergste files, plaatselijk bekend als go-slows. Abidjan, de op een na grootste stad van de regio, begon ook te veranderen. De buitenwijken breidden zich uit, richting de grens met Ghana in het oosten. De andere nationale en economische hoofdsteden van deze regio – Accra in Ghana, Lomé in Togo en Cotonou in Benin – begonnen eveneens als paddenstoelen uit de grond te schieten. Afrika komt volledig in beeld. Tegen die tijd had Ivoorkust een echte snelweg aangelegd van Abidjan tot aan de grens met Ghana. Abidjan had vroege koloniale hoofdsteden zoals Bingerville en het ansichtkaart-mooie maar lang stilstaande strandstadje Grand-Bassam opgeslokt, en ze in slaapzalen veranderd. Het bermlandschap tijdens een rit van grens tot grens langs de Ghanese kust vertoonde geen enkele gelijkenis met de licht bevolkte landschappen van eerdere decennia. Over bijna de hele route waren dorpen en steden aan elkaar geregen. Lange tijd verliet men zelden een stedelijke omgeving.
 

Goals altijd in deze regio zijn in Lagos de meest dramatische veranderingen zichtbaar. Terwijl het aanzwelt, schiet de stad dikke stedelijke ranken naar het westen in de richting van de grens met Benin – het slanke, Franstalige land van 12 miljoen mensen naast de deur – waardoor een groot deel van de economie van dat land een satelliet wordt, niet zozeer van Nigeria, maar van Lagos zelf. Als de staat Lagos een onafhankelijk land was, zou zijn economie de op drie na grootste van Afrika zijn. Onder leiding van Lagos, terwijl de verstedelijking van de kust van West-Afrika in een stroomversnelling raakt en de bevolking en de regionale handel over de oude keizerlijke grenzen beginnen te groeien, leven de levens van tientallen miljoenen mensen langs de kustcorridor zijn aan het veranderen op manieren die noch koloniale ontwerpen noch zes decennia van onafhankelijke regering in de verte lijken te hebben voorzien. Eerder dit jaar keerden wij terug naar de kust. Overal waar hij kwam, waren de snelheid en de schaal van de historische transformaties die aan de gang waren duidelijk. 

In Ghana bezocht hij een plaats die hij tijdens eerdere reizen was tegengekomen, Takoradi, en zijn Siamese tweelingbroer, de spoorwegstad Sekondi. In 1980 telden de twee steden samen 197.000 inwoners. Dit jaar overtrof en bereikte hun bevolking: 1 miljoen mensen, een meer dan vijfvoudige toename in iets meer dan een generatie. 

Meer dan de Amsterdamse bevolking. 

Op de ochtend van juli keerde hij terug naar Takoradi, het was de islamitische feestdag van Eid al-Adha, of Tabaski, en de smalle straatjes in het centrum stonden vol met jonge feestvierders van de lokale moslimminderheid, allemaal kleurrijk gekleed in vloeiende geregen gewaden. Toen het centrum van Takoradi werd gebouwd, meer dan een eeuw geleden, was de stad de enige haven van Ghana. Het was hier dat Kwame Nkrumah
 De architect van het moderne Nigeria
beroemd teruggekeerd per schip uit Engeland in 1947, opduikend uit de vergetelheid om zijn land, toen een Britse kolonie bekend als de Gold Coast, 10 jaar later naar onafhankelijkheid te leiden. In hun vervagende pastel en sombere grijstinten, de leken de gebouwen met veranda’s van het oude centrum op de decors van een historisch drama. 

Maar net daar voorbij maakte het verouderde tafereel plaats voor een enorme bouwplaats, waar een viaduct van de snelweg boven stoffige straten uitstak. 

Eenmaal voltooid, zal het verkeer het oude, ontgroeide centrum kunnen omzeilen ten gunste van de veel grotere moderne periferie, waar nu de meeste mensen van de stad wonen. Aan de westelijke rand van Takoradi was er een nieuw winkelcentrum waar, in de schappen van een drukke supermarkt met Zuid-Afrikaanse wijnen, Zwitserse chocolaatjes, cellofaanverpakkingen van hetzelfde merk verse bosbessen die elke dag verkrijgbaar zijn in New York, en – een nog zekerder teken van besteedbaar inkomen – duur hondenvoer in blik. Er waren ook Portugese en Chinese restaurants, een schoonheidssalon, gsm-winkels en een bruidsjurkdealer die goede zaken deed. 

Einde deel II  eyesonsuriname H.W. French en Anton JieSamFoek